bin yıldır kalbin evrenini aklın kirmeninde eğiriyorum
öz toplayıp söz dizip dipsiz aşkın ipinde yürüyorum
yaşayana bakarak öleni okuyor kendimi dokuyorum

çığlığın geçiyor yüzümden dudaklarım dudaklarında
teslim olasın var biliyorum beni ver sen teslim olma
tüm acılarına adresimi ver korkma yoksa biliyorsun
yüzün düşse düşüm kırılır yar kıyametin bende kopar

içimde bir düş enkazı içimde ağır bir ölüm kokusu var
hangi hücremin cenazesini kaldıracağımı şaşırıyorum
hangisine ağıt yakacağım ey yar biner biner ölüyorlar
içimdeki cesetler gözlerimden burnumdan akıyorlar
içimde ölen sözüm içimde bir kıyamet var bilmiyorlar

yücel binici