Cahil insan, çok konuşur, hiddetle, yüksek sesle konuşur, her konuda konuşur. Çünkü çok az şey biliyordur; araması, sorması, bulması, fark etmesi ve öğrenmesi gereken çok şey vardır. Buldukça, öğrendikçe sakinleşir, sesi alçalır, konuşması azalır, sessizleşir, bilgeleşmeye başlar.

Bilgeleştikçe konuşmaları ile başka ömürlere yön verir, şekil verir; sonra sözcüklerden ve sesten tümüyle vazgeçer, gözler önünde duran bir sır olur. Çevresindeki herkesin hayatına dokunur ama hiç kimsenin hayatında değildir. Sözcükleri de, sesi de istiridyenin kalbinde incidir artık ve sadece istiridyeyi bilen içindeki inciyi alır.

yücelbinici