Sürmüştüm kendimi namluya ve tetik düşmek üzereydi. Bu kent depremi yaşayalı henüz iki ay bile olmamıştı. Yaşanan o dehşetin bile, onca yıllık emekle yürütülmüş bir aşkın aslında bir yanılsama olduğu gerçeğinden, bu sanal ve hipnotik büyülenmişlikten, bu derin uykudan uyandığımda sırtımda bulduğum zıpkından daha fazla acı vermediğini ve gerçek depremi yüreğimde yaşadığımı kimse bilmiyordu.Yazının tamamını oku